Ik volg een discussie over vluchtelingen. En ik moet het even kwijt. Ik hoor u zuchten… zij nu ook al? Maar het is nodig.
Het is dringend, het is schrijnend, het is mensonterend. Het is de werkelijkheid.
Ik denk dan: het zal je zelf maar overkomen… Stel dat wij in oorlog raken, bedreigd worden, onze huizen gebombardeerd.. Of we worden bedreigd vanwege onze godsdienst, het wordt niet langer getolereerd, we worden nagewezen, geweigerd bij winkels, vernederd, bedreigd, ons huis wordt beklad, de kinderen lijden honger…
We raken op de vlucht en hopen op een helpende hand… en dan is er geen begrip. Nee, je wordt als lastig weggezet, profiteur, extremist of ‘gelukzoeker’. Stel je voor zeg, dat je ergens anders gelukkig zou worden…
Denk je eens in
Hoe moeilijk is het, om vriendelijk te zijn, behulpzaam, begripvol. Natuurlijk hoef je niet direct drie mensen in je huis op te nemen, meevoelen is al een goed begin. Geld doneren, of dekens, meubels, kleding, eten…
Of bidden, of alleen al genuanceerd praten over het vluchtelingenprobleem.
Hoe wanhopig ben je, als je in een wankel bootje stapt met je kind, alles achterlaat, of onder prikkeldraad doorkruipt, of bereid bent om je te verstoppen achter het landingsgestel van een vliegtuig? Het is te erg voor woorden. Ik kan het me niet eens indenken, gelukkig niet.
Het grootste gevaar zit erin, dat we ons te goed voelen, onze welvaart niet willen delen, ons niet kunnen of willen verplaatsen in de nood van de ander, te lauw zijn, of te kritisch, te cynisch zijn, ons hart verhard…
Laten we bidden dat het nooit zo ver komt.
En ondertussen steun betuigen aan al die medemensen. Helpen, doneren en nuanceren. Vooral dat.
Voel mee en open je hart.
Altijd weer, tot wel zeventig keer zeventig keer.
Heer, help ons helpen.
janets hersenspinsels 