Zorg en de macht van de zorgverzekeraars

De macht van de zorgverzekeraars, het zit me hoog. Vanaf dag één was ik sceptisch, en dat is niet veranderd. Of toch wel, ik ben gewoon tégen. Zorgverleners en zorgverzekeraars hebben namelijk niet een gezamenlijk doel, maar eerder tegenstrijdige belangen. De ene wil goede zorg bieden, liefst dichtbij en aan een ieder die dat nodig heeft. De ander heeft een winstbelang en wil zo weinig mogelijk geld uitgeven aan behandelingen. Liefst geconcentreerd en volgens harde afspraken. Hoe zo geef je dan de laatste partij de macht over de eerste? Ik heb het nooit begrepen, en begrijp het nog steeds niet.

Sluipenderwijs is hun macht en greep op de zorg toegenomen. Eerst werden de jaarlijks gebruikelijke begrotingsgesprekken omgevormd tot inkoopgesprekken, met afspraken over financiering van de zorg die nodig is / gegeven wordt. Prima, met een inschatting van de zorg vooraf, en een herrekening achteraf. Al snel werden dat afgebakende aantallen, kwamen er harde eisen aan de te verlenen zorg en was het niet meer mogelijk om nog extra afspraken te maken, of niet geleverde zorg gecompenseerd te krijgen. Nog weer later gingen ze op de stoel zitten van de vakvereniging en de Inspectie voor de Volksgezondheid en werden er eisen gesteld aan te opereren aantallen, randvoorwaarden en materiaalgebruik.

Marktwerking in de zorg
Ondertussen bundelen de zorgverzekeraars hun krachten. Er zijn momenteel nog vier grote overkoepelende verzekeraars actief. In Friesland eigenlijk maar één (De Friesland), onderdeel van Achmea. Deze verzekeraar heeft rond de 90% van de verzekerden van de provincie in haar pakket.
Waar De Friesland vroeger een warme medestrijder voor de ziekenhuizen was, een partij waar je kon aankloppen voor hulp en steun bij de ontwikkeling van regionale zorg, is dit nu 180 graden omgedraaid. De Friesland bedenkt hoe het zorgpalet er (volgens hen) uit zou moeten zien, en door knijpen, onder druk zetten en gewoon weigeren te luisteren of te onderhandelen moet ieder ziekenhuis in de provincie in het door hen bedachte profiel worden gedrukt. Friesland Voorop heet het project, maar er ontbreekt een woordje: De. Dé Friesland stelt zichzelf voorop en kijkt niet naar de belangen van de inwoners, die opeens veel verder moeten reizen, voor geboortezorg bijvoorbeeld. Of voor klinische cardiologie, of operaties.

En het gaat maar door. Binnenkort ga je niet eerst naar de huisarts als je iets mankeert, maar moet je bellen met de zorgverzekeraar. Die bepaalt dan waar je naartoe kunt (mag). En wil je dat niet, dan zijn de kosten voor jezelf. Hoe ver moet het komen, voordat Nederland tot de slotsom komt, dat de democratie hier ver te zoeken is? Met zo weinig zorgverzekeraars verdelen ze gewoon het land in te ‘regeren landsdelen’. En wij? Wij kijken lijdzaam toe, betalen steeds meer premie en zijn gedwongen tot steeds hogere eigen risico’s. Wij moeten steeds verder reizen, omdat de verzekeraar anders oordeelt en inkoopt.
Het is, dat ik met mijn premie ook zorg mogelijk maak voor anderen, maar anders zou ik zeggen: hou maar, die zorgverzekering. Ik laat het er wel helemaal op aankomen. Het is betreurenswaardig. Ik geloof in collectieve verantwoordelijkheid voor zorg (net als voor pensioenen), maar niet in kartelvorming en machtsblokken.

De macht van het collectief

Inmiddels komen zowel de ziekenhuizen als de verzekerden tot de conclusie, dat De Friesland een andere weg is ingeslagen en niet langer van en voor hén opkomt, maar voor het grote geld.
Her en der ontstaan tegengeluiden, protesten, oproepen om over te stappen naar een andere verzekeraar. Steeds meer, en telkens luider. En ik kan al die mensen die de stap nu willen nemen, alleen maar toejuichen.
Zelf ben ik jaren geleden al overgestapt, ik kon en wilde niet langer verbonden zijn aan een verzekeraar die de menselijke component heeft losgelaten. De DSW heeft hierin een heel ander geluid, een verademing moet ik zeggen. Zorg dichtbij, een vrije artsenkeuze en gewoon vergoeding van de zorg waar je per slot van rekening iedere maand ook je premie voor betaalt. Maar de DSW wordt binnen de ‘club’ al gezien als onhandelbaar kind, en heeft al dreigementen ontvangen van de ‘grote broers’. Wanneer ziet de minister in, dat dit alleen maar spaak kan lopen? Als de verzekeraars háár hun wil gaan opleggen? Of zit ze al in het complot, en krijgt ze straks een mooie bestuurderspost bij een grote verzekeraar?
Ik wil zo graag geloven in het goede van de mens, maar krijg geregeld het deksel op de neus. Maar ik weiger op te geven, het moet toch anders kunnen, beter? Ik heb mijn hoop op de macht van het collectief, op ons, alle verzekerden samen, die opstaan voor een humaner beleid, een écht goede regeling, betaalbaar en dichtbij. Doet u mee?